Het kickboxing kent zijn oorsprong in de Verenigde Staten en Japan. In Japan had men de Thaise variant het Muay Thai qua regelgeving enigszins veranderd wat resulteerde in de nieuwe vorm, namelijk het kickboxing. Later zouden de Amerikanen naar Japan reizen om zich daar met de Kickboksers te meten, vanuit de VS werd echter een systeem ontwikkeld dat vooral voortkwam vanuit verschillende andere vechtsporten zoals het Karate en Taekwondo. Al vanaf 1958 hadden er in de Verenigde Staten grote en kleinere karate tournooien plaatsgevonden. Van het traditionele karate ging men al snel over tot het zogenaamde “freestyle”, waar iedereen aan deel kon nemen, ongeacht de stijl, kleur pak of nationaliteit.

Het traditionele karate ging over in semi-contact en de invoering van het safe T-equipment van Jhoon Ree bracht de zaak helemaal aan het rollen. In 1970 echter had de bekende Amerikaanse vechter Joe Lewis al zijn eerste “karate” wedstrijd met bokshandschoenen gevochten wat door een niet op de hoogte zijnde verslaggever American Kickboxing werd genoemd. Langzamerhand begon deze “nieuwe” sport aan te slaan en door de gehele VS werden er tussen 1970 en 1973 een handjevol Kickboxing wedstrijden georganiseerd. Eén der promotors van het eerste uur was onder andere Howard Hanson, die zelf de Shorin Ryu stijl trainde en doceerde. Hij zou uiteindelijk zorgen voor de beoefening van het kickboxing in een boksring, en niet op een mat zoals dat in de begin periode gebruikelijk was.Na een aantal geslaagde promotie’s, waarbij hij onder meer Bill Wallace voor zich liet vechten, besloot Hanson een eigen organisatie op te richten waarbij de realiteit van een wereldwijde beoefening van het kickboxing beter tot zijn recht kwam. Tot op dat moment was een “wereldkampioenschap” vaak een nationale jongen die zich nauwelijks kon meten met iemand van internationale klasse. Er werd een wereldwijde organisatie opgezet, te weten de World Karate Association, de WKA. Onvervaard begon men de organisatie op poten te zetten. Regels werden geschreven en vooral veranderd. Iedereen mocht voor deze organisatie uitkomen, er werden zelfs kampioenen van andere organisatie’s erkend mits deze bereid waren hun titels onder het reglement van de WKA te verdedigen.

De eerste die deze uitdaging aannam was Benny Urquidez, de toenmalig kampioen van de PKA. In 1976 werd Japan rijp gemaakt voor de Kickboxing invasie onder het WKA reglement. Vaak werden de kickboxing wedstrijden gebruikt als aanvulling van de profworstel gala’s, maar na niet al te lange tijd leek het Kickboxing in staat een geheel eigen programma te kunnen dragen. Maar omdat het Japanse Kickboxing uit het Thaiboxing was voortgekomen en de Japanners dus met ellebogen en knieën vochten, moesten er nog wel wat konsessies gedaan worden. De Japanners gingen akkoord de knieën en elleboog technieken uit hun systeem te verwijderen maar weigerden evenals enkele andere Aziatische landen om hun gevreesde “low-kicks” uit het systeem te halen. Het Kickboxing kende uiteraard vele corifeën uit deze periode maar Benny Urquidez en Tabata (zou later zijn wereldtitel verliezen aan onze landgenoot Fred Royers) waren toch de meest bekenden.

In de tussentijd waren de Kickboksontwikkelingen in Europa niet onopgemerkt voorbij gegaan, maar door de organisatie van veel Muay Thai wedstrijden in Nederland was het Nederlandse niveau al behoorlijk te noemen in verhouding tot de rest van de wereld. Mede dankzij de stage die Jan Plas, Peter van de Hemel en Jan van Looyen in de begin jaren 70 al in Japan hadden gevolgd in de dojo van Kenji Kurosaki, kon men in Nederland al goed uit de voeten met het Muay Thai en zo als later zou blijken, ook met het Kickboxing. In 1983 werd voor het eerst het Kickboxing volgens het reglement van de WKA in Nederland tentoongesteld, en op dat zelfde gala veroverde Rob Kaman meteen de wereldtitel van de Amerikaan John Moncoya. In Nederland zijn veel Kickboxing wedstrijden georganiseerd door de jaren heen, met het groter worden van de Kickboxing organisatie WKA is tevens het verval begonnen. Meerdere promotors die hun eigen weg in wilde slaan en eigen organisaties vormden. Voor het Kickboxing kennen we tegenwoordig tal van organisaties die promoties sanctioneren door geheel Europa. Enkele voorbeelden hiervan zijn de IKF, I.S.K.A., WKA, I.K.B.F., I.K.K.C., I.K.B.O. en WPKL. Het kickboxing heeft door de jaren heen veel aan populariteit uit de jaren 70 en 80 in moeten leveren aan het Muay Thai. Vooral voor internationale gevechten met deelnemers uit landen waar het Muay Thai nog niet zo sterk ontwikkeld is wordt nog vaak gekozen voor een gevecht volgens het Kickboxing reglement.